ناشر ت‍ه‍ران‌: ن‍ش‍ر ال‍ب‍رز

کوه بلندی بودم
آن کوه استوار
که در اندیشه فنا ناپذیری بر آسمان بوسه می زد
و تو آمدی
آمدی و با آمدنت زیر پایم را لرزاندی
تا فرو ریختم و کویر شدم
کویری که در عِطش عشق می سوخت
و
منتظر، چشم بر آسمان دوخته بود
و تو آن بودی که بر من باریدی
و با باران مهرت مرا سیراب کردی
م من، در میان کویر گل سرخی شدم
آن گل سرخی که شبنم عشق
همچون اشک شادی، بر گلبرگ هایش می درخشید
و تو همچون پروانه
بر گلبرگ های سرخم نشستی
از شهد عشق من چشیدی
و ساقه ام را شکستی
و
من شمع شدم
و تو آتش شدی
مرا روشن کردی و من نور پاشیدم
مرا سوزاندی
و من آب شدم
آب شدم و همچون شمع گریستم
تا ناله شدم
از تو پرسیدم جمع تن را
و تو فریاد شدی
بانگ برافراشتی ” تن ها”
و تو دروغ شدی
و من بیدار شدم
چرا که ما دو تن بودیم
اما “تنها”

زمستان ۱۳۷۵